Lilia biała - Lilium candidum

Lilia biała, zwana również lilią Najświętszej Maryi Panny bądź lilią św. Józefa, dorasta do 120 cm wysokości. To roślina cebulowa, tworząca cebule złożone w grubych, mięsistych i wyraźnie od siebie oddzielonych łusek.

Stanowisko do uprawy lilii białej powinno być słoneczne, a podłoże przepuszczalne i bogate w wapń. Cebule lilii białej sadzi się do gruntu najlepiej w połowie lata (najpóźniej do połowy sierpnia) na głębokość nie większą niż 3–5 cm. Lilia biała na tym samym miejscu nie powinna rosnąć dłużej niż 4–5 lat. Po kwitnieniu część nadziemna rośliny dość szybko zasycha – wtedy można roślinę przesadzić, a przy okazji rozmnożyć. Cebule lilii białej wykopuje się pod koniec lipca, lekko przesusza (nie dopuszczając do zaschnięcia korzeni), po czym oddziela cebule przybyszowe, które sadzi się w nowym miejscu. Przy oddzielaniu cebulek przybyszowych trzeba zwrócić uwagę, by nie oderwać korzeni.

Lilia biała jest często atakowana przez szarą pleśń. Lilia biała to roślina wyjątkowo efektowna, która jest znakomitym uzupełnieniem rabat bylinowych. Doskonale prezentuje się na rabacie z innymi gatunkami, szczególnie niższymi od niej. Na rabacie najlepiej łączyć lilie białą z gatunkami, które nie potrzebują dużej wilgotności gleby w miesiącach letnich, w których cebule lilii przechodzą okres spoczynku. Dobrym towarzystwem dla lilii białej na rabacie będą rozchodniki, krwawnik, macierzanka piaskowa, gipsówka czy ubiorek wiecznie zielony.

Z cebul we wrześniu wyrasta rozeta zielonych liści, a z jej środka w następnym roku - pęd kwiatostanowy. Lilia biała kwitnie w czerwcu. Jej piękne, śnieżnobiałe, duże, trąbkowe kwiaty pięknie pachną.