Zamiokulkas zamiolistny

Zamiokulkas należy do rodziny obrazkowatych Araceae. Pochodzi z Tanzanii, u nas uprawia się go jako roślinę doniczkową.

Zamiokulkas zamiolistny - opis

Główną ozdobą zamiokulkasa są długie, ciemnozielone, wzniesione, lśniące liście złożone, wyrastające z podziemnych kłączy. Charakterystyczną cechą rośliny są zgrubiałe u nasady ogonki liściowe, na których występują nieregularne, brązowozielone plamki i prążki. Zamiokulkas rośnie wolno (rocznie wypuszcza 3–7 nowych liści), ale osiąga duże rozmiary i potrzebuje sporo miejsca.

Zamiokulkas ma niewielkie wymagania, charakteryzuje się dużą wytrzymałością na niekorzystne warunki. Najlepiej rośnie w miejscach półcienistych, może nawet stać w cieniu (tylko przy silnym niedoborze światła liście wyciągają się i są jasnozielone). Ostre słońce jest dla niego szkodliwe (powoduje pojawienie się brązowych plam na liściach). Liście rośliny wyginają się w kierunku światła, dlatego co jakiś należy obracać doniczkę.
Optymalna temperatura wzrostu wynosi 20–30 st. C, a zimą - w okresie spoczynku - 16–18 st. C. Minimalna temperatura wynosi 10 st. C, a poniżej 5 st. C roślina ginie (dlatego zimą w jego pobliżu nie wolno otwierać okna).

>>Przeczytaj też: Zamiokulkas - dlaczego nie wyrastają nowe liście?

Zamioculcas - pielęgnacja

Zamiokulkas nie lubi nadmiernego podlewania (jeśli go zalejemy, to może stracić liście, a kłącze zgnić i roślina zamiera), toleruje natomiast krótkotrwałe okresy przesuszenia. W okresie intensywnego wzrostu należy podlewać go tak, aby podłoże było lekko wilgotne, ale nie mokre. Zimą podlewanie trzeba znacznie ograniczyć. Najlepiej podlewać wodą odstaną o temperaturze pokojowej i unikać polewania liści (pojawiają się wtedy na nich plamy).
Zamiokulkas nie ma specjalnych wymagań odnośnie wilgotności powietrza, a jego wymagania pokarmowe są niewielkie. Wystarczy zasilać go nawozami wieloskładnikowymi rozcieńczonymi do 1/2 lub 1/4 dawki zalecanej dla większości roślin doniczkowych.
W miarę starzenia się rośliny liście żółkną, a dolne opadają.

Młode rośliny przesadza się co roku, starsze co 2–3 lata, w marcu lub kwietniu. Podczas przesadzania należy uważać, aby nie uszkodzić korzeni. Na dnie doniczki koniecznie dać warstwę drenażu. Podłoże powinno być żyzne, próchniczne i przepuszczalne, o kwaśnym lub lekko kwaśnym odczynie (pH 5,5–6,5).

Aby rozmnożyć zamiokulkas można wiosną podzielić dobrze rozrośnięte egzemplarze. Można też rozmnażać go przez sadzonki liściowe pobrane od kwietnia do czerwca z dolnej lub środkowej części ogonka liściowego odcinając pojedyncze listki przy nasadzie. Umieszczamy je ukośnie w podłożu (torf zmieszany pół na pół z piaskiem lub perlitem) na głębokość około 1 cm. W temperaturze podłoża 21–23 st. C sadzonki ukorzeniają się po 3–4 tygodniach, a u nasady listka pojawia się młoda roślina. Sadzonki sporządzone z pojedynczych listków tworzą kłącze po 2 latach, a kompletną roślinę — po kolejnych kilku latach.